بررسی سلسله مراتب توسعه یافتگی در شهرستان های استان خوزستان با تاکید بر نظریه توسعه پایدار

هدف توسعه پایدار در سطح مناطق برقراری عدالت فضایی و توزیع متعادل امکانات و خدمات مختلف می باشد. توسعه در بعد فضایی زمانی می تواند در جهت پایداری قرار گیرد که بتواند راهکارهایی مشخص برای تامین مطلوب و عادلانه نیازهای خدماتی ساکنان ارائه نماید. در این تحقیق تلاش شده تا با شناسایی الگوی توزیع فضایی توسعه در شهرستان های استان خوزستان به این امر پی برد که آیا این توسعه جهت گیری پایدار دارد یا خیر. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و از لحاظ روش بررسی توصیفی- تحلیلی می باشد. داده های تحقیق از سالنامه آماری استان خوزستان در سال1390 گرداوری شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد، که توزیع فضای توسعه در سطح شهرستان های استان خوزستان در جهت اهداف و اصول توسعه پایدار نمی باشد. همه تحلیل ها نشان می دهد که توزیع فضایی توسعه در استان بسیار نابرابر بوده و در تضاد کامل با عدالت فضایی مطرح شده از سوی توسعه پایدار می باشد. نابرابری در توزیع فضایی توسعه در سطوح مختلف اتفاق افتاده است. نابرابری بین مرکز (اهواز) و شهرستان های پیرامون، نابرابری بین شهرستان های کم جمعیت و پرجمعیت استان، نابرابری بین بین شهرستان های با نرخ شهرنشینی بالا و پایین، نابرابری بین شهرستان های شمالی و جنوبی و شرقی و غربی استان. همچنین الگوی توسعه فعلی در سطح استان دیدگاه کل نگری و برخورد سیستمی توسعه پایدار را نقض می کند. به گونه ای که بخشی نگری در توزیع فضایی توسعه در حال حاضر بسیار روشن و مشخص است.